Το Πένθος δεν συνταγογραφείται
Όταν σχετιστούμε, συνδεθούμε βαθιά με κάποιον άλλο, αυτός ο “δεσμός” δεν χάνεται ποτέ. Τι γίνεται όμως όταν το ένα μέρος αποχωρήσει…ή για να χρησιμοποιούμε τις ακριβείς λέξεις που οριοθετούν το αμετάκλητο αυτή της αποχώρησης, όταν πεθάνει;
Τι σημασία έχει να πενθήσω, αφού δεν θα γυρίσει πίσω το αγαπημένο μου πρόσωπο;
Στην πραγματικότητα αυτή η επώδυνη διαδικασία έχει σπουδαία σημασία: βοηθά εμάς, τους επιζώντες, έχοντας βιώσει όλη τη θλίψη που συνοδεύει μία απώλεια και την κάπως μεταφυσική μας ανάγκη να μην “αφήσουμε¨ πίσω μας τον αποθανόντα, να επιστρέψουμε στη γη των ζωντανών…
Άρνηση -> Θυμός -> Διαπραγμάτευση -> Κατάθλιψη -> Αποδοχή
“Άλλο ένα άρθρο, δηλαδή, για τα πέντε στάδια του πένθους; Μήπως πρέπει να βάζω και τικ στη λίστα κάθε φορά που ολοκληρώνω ένα βήμα;” θα μπορούσες εύλογα να αποκριθείς εσύ που βιώνεις τις δύσκολες αυτές στιγμές. Κι έχεις δίκιο: είναι άδικο το πιο ανθρώπινο συναίσθημα, η απόγνωση που προκαλεί η θνητότητά μας, να αντιμετωπίζεται από τους ειδικούς με “μπούλετς” και συνταγές.
Το πένθος θα σε βρει, ωστόσο, όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις…Κι επειδή αυτή η περίοδος κουβαλάει μέσα της τόση δυσφορία, ενδεχομένως μία πιο δομημένη από μέρους σου αντιμετώπιση να σε αγκαλιάσει με μία ασφάλεια ότι σιγά σιγά θα επιστρέψεις.
Εξηγώ! Ο θάνατος ήρθε και δημιούργησε ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ εσού και του αγαπημένου σου προσώπου: για εκείνο δεν υπάρχει πλέον παρόν και μέλλον. Άρα ο μόνος χρόνος που σας συνδέει πια είναι το παρελθόν, οι αναμνήσεις. Όντας, λοιπόν, μέσα σε αυτή τη ζάλη που τυραννά συχνά το κεφάλι μας όταν πενθούμε επίτρεψε στον εαυτό σου να αναπολήσει είτε νοερά είτε πρακτικά (ίσως ξεκαθαρίζοντας πράγματα, βλέποντας φωτογραφίες, γράφοντας πράγματα που θυμάσαι κ.α.) αυτές τις στιγμές που σμίλεψαν τη σχέση σας. Στην αρχή είναι μάλλον αβάσταχτη οποιαδήποτε περαιτέρω επεξεργασία. Όταν νιώσεις, όμως, ότι μπορείς να σκεφτείς λίγο πιο καθαρά χάρισε στον εαυτό σου τη δυνατότητα να δει τα κομμάτια αυτά που -παρά τη σωματική απουσία- δίνουν υπόσταση στο αγαπημένο σου πρόσωπο ακόμα και μετά το θάνατό του.
Με άλλα λόγια, κάθε σχέση μας αφήνει αποτυπώματα πάνω μας: το άλλο άτομο επενεργεί πάνω μας με τη διάθεσή του, τις ιδέες που μοιράστηκε μαζί μας, τις παροτρύνσεις του, τις διαφωνίες μας, τις κοινές μας εμπειρίες.
Έτσι με έναν τρόπο η δική σου ζωή είναι η συνέχεια του στο εδώ και τώρα! Πρόσφερε λοιπόν στον εαυτό σου όση φροντίδα χρειαστείς, πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι και σχεδίασε το δικό σου αύριο, ένα αύριο που τελικά μέσα από σένα πάντα θα τον/την εμπεριέχει.
Ε.Φ.
Προσθήκη Σχόλιου